2 - The paradise is only in your mind

Czy to prawda? Wciąż się tu znajduję? Zdawało mi się, że odpłynęłam. Nie mam pewności. Nie wierzę nikomu i niczemu. Dlaczego miałabym, skoro nie wiem nic o sobie? Dlaczego w takim wypadku miałabym zaufać obcym osobom, bądź rzeczom? Przyzwyczaiłam się już do ciemności. Patrzę ze spokojem w bezkresną pustkę. Nie chcę wykonywać żadnych zbędnych ruchów. Boję się. Z jednej strony chciałabym stąd odejść, wrócić do żywych, ale coś ciągnie mnie w górę. Kraina wiecznego spokoju wzywa? Zaciskam powieki na wspomnienie bólu, jaki ostatnio nadszedł. W dalszym ciągu czuję kałużę krwi, jaka jest pod moimi dłońmi. Dlaczego nie chce zaschnąć? Czy ziemia nie powinna jej wchłonąć? Jednak… czy to, na czym leżę można nazwać ziemią? Nie czuję jej, ale też nie spadam.

Zalewa mnie fala dziwnego spokoju. Poddaję się jej. Dlaczego nie? – mówię sobie.

Wspomnienia, które ostatnio mnie nawiedziły znów przepływają przed moimi oczami. Mimowolnie na usta wypływa mi uśmiech. Troska. Widać to gołym okiem. Ta trójka oddałaby za siebie życie. Czy do tej pory było tak samo? Trzymaliśmy się razem? A może nasze drogi rozeszły się już jakiś czas temu? Chciałabym poznać imiona tych chłopców, dowiedzieć się czegoś więcej. Czuję niedosyt! Naszła mnie nawet myśl, że to cierpienie fizyczne powoduje, iż coś sobie przypominam. Pomimo szału, jaki rozpętał się wtedy w mojej głowie, odepchnęłam od siebie tak głupi pomysł. Nie jestem masochistką. Chociaż… skoro niczego nie pamiętam, mogę również nie pamiętać o krzywdzeniu samej siebie. Wiem jedno. Nie jestem teraz na tyle silna, żeby sobie coś zrobić. Nie! Niech wspomnienia przyjdą same.

Ile razy w trakcie pobytu tutaj myślałam o śmierci. O chęci zakończenia tej niewiedzy i cierpienia? Z całą pewnością dużo. Teraz jest mi to obojętne. Nie odczuwam pragnienia wydostania się stąd za wszelką cenę. Co będzie to będzie, powtarzam sobie. Skazuję samą siebie na zapomnienie. Umysł zakuty mam kajdanami i nic nie wskazuje na to, aby miały spaść na pstryknięcie palcami. Coś nawet podpowiada mi, iż powinnam cieszyć się z tego powodu. To moje serce? Tak, z całą pewnością to ono odradza mi kolejnych prób zatopienia się w agonii i bezsilności.

Chociaż… czy powinnam przyjmować to wszystko z taką obojętnością? Przecież równie dobrze mogła być to manipulacja. Ktoś może się mną bawić, a ja leżę tu i mam wszystko gdzieś.

Brawo, Sakura. Gadasz sama do siebie i kłócisz się z własnymi myślami. Pokręciłam głową. To wszystko było zwariowane, takie nierealne. Co się ze mną dzieje? Zmieniam zdanie co chwilę i za każdym razem uważam, że jest to jedyne racjonalne wyjście z całej tej sytuacji. Westchnęłam, to naprawdę robi się już nużące. Wahania nastrojów nie pomogą mi w tej sytuacji, a jedynie mogą ją pogorszyć.

Chciałabym z kimś porozmawiać, naprawdę. Otworzyć buzię do kogokolwiek, poza samą sobą. Ta pustka i samotność doprowadzają mnie do szału. Usta wygięły mi się w uśmiechu, kiedy pomyślałam jak dziwnie musiałabym wyglądać z boku. Przytwierdzona do ziemi, gadająca sama do siebie. Nie mówię tu o bliższym poznaniu jakichś ludzi, o zaufaniu już całkowicie nie ma mowy, jednak miło by było, gdyby w tej ciemności ktoś mi potowarzyszył.

***

Dorosły mężczyzna budził się właśnie ze słodkiego snu w jaki popadł przez nadużycie alkoholu. Było ono celowe. Ile osób na świecie sięga po różnego rodzaju trunki dla zapomnienia? Dla wyleczenia się z bólu? Taki sposób zastosował również on. Zaszalał ze swoim najlepszym przyjacielem, a to z powodu tylko jednej kobiety. Cholernie ważnej dla niego kobiety. Gdyby tylko mógł… cofnąłby czas i postarał się, żeby do pewnych wydarzeń nigdy nie doszło. A było tak pięknie.

Westchnął, przeczesując palcami włosy.  Znów się zadręczał, chociaż nie było w tym jego winy. On uważał jednak inaczej. Ból głowy nasilił się. No cóż… powinien spodziewać się, jakie skutki będą po wlaniu w siebie takiej ilości płynów alkoholowych zeszłej nocy. Z pewnym ociąganiem wstał i skierował swe kroki ku kuchni. Nie czekając ani chwili dłużej, złapał za pierwszą z brzegu butelkę wody i przytknął ją sobie do ust. Ciecz rozlewała się po jego ciele, powodując miłą ulgę. Oparł się dłońmi o blat. Dlaczego życie musi być tak skomplikowane? Nawet nie drgnął, kiedy do pomieszczenia weszła kolejna osoba, która postąpiła tak samo jak on sam.

-Twoja żona wie, że tu jesteś? –ruszył się niespokojnie na te słowa. Zmrużył oczy, próbując przypomnieć sobie tak istotny fakt. Wbił palce w drewnianą powierzchnię stołu, kiedy odpowiedział sobie na to pytanie. Nie. Nie powiadomił swojej ukochanej o tym, że spędzi noc poza domem. Że ma zamiar spotkać się ze znajomym i wypić z nim co nieco. Uderzył pięścią w najbliżej stojący przedmiot i zerwał się na poszukiwania swojej komórki. Nie było to trudne. Leżała na stole w salonie, jakby czekając na właściciela. Na to, aż w końcu ktoś ją podniesie i użyje. Z lekką niepewnością odblokował ekran, aby zobaczyć na nim 10 nieodebranych połączeń i 7 wiadomości tekstowych. Nie musiał domyślać się aby wiedzieć, że  wybranka jego serca jest wściekła. Ba, był całkowicie pewien, że poprzedniego wieczora wręcz kipiała z wściekłości. Wcisnął zieloną słuchawkę widniejącą przy jej imieniu i przyłożył telefon do ucha. Jeden sygnał, drugi… Przełknął ślinę, spodziewając się najgorszego.

-GDZIE TY JESTEŚ?! – zacisnął zęby, gdy krzyk podrażnił jego w dalszym ciągu wrażliwe na każdy dźwięk uszy.

-Ja… ja to wyjaśnię. – zaczął się jąkać –Byłem w pracy, później w szpitalu, zresztą przecież wiesz, zawsze tak robię. Miałem wracać do domu, ale usłyszałem jej krzyk, rozumiesz?! Zaczęła odbierać bodźce!

-Co? Ale jak to? Przecież… minęło tyle czasu!

-Sam tego nie rozumiem, ale wiem jedno… Sakura niedługo się wybudzi. Znów będziemy razem!

-Nie wiem, czy to taki dobry pomysł, ale domyślam się, że zaraz po tym poszedłeś pić.

-No taaak – przeciągnął, jakby sam do końca nie wiedział, czy lepiej to mówić, czy pozostawić dla siebie  –Zaraz do Ciebie wrócę, naprawdę przepraszam! – nie usłyszał odpowiedzi, jedynie sygnał zerwanego połączenia. Nie dziwił się.

Złapał za bluzę leżącą na oparciu fotela, kluczyki z przedpokoju i krzycząc krótkie „Muszę lecieć” opuścił posesję przyjaciela, kierując się do samochodu stojącego na podjeździe.

***

Kiedy tylko nadpobudliwy blondyn opuścił jego dom, z lekkim ociąganiem postanowił zabrać się za sprzątanie. Nie miał mu za złe tego, że zostawił go z takim bałaganem. Doskonale rozumiał, w jakiej sytuacji się znalazł i znał jego żonę oraz jej możliwości, bowiem pani Hyuga, a raczej Uzumaki nie lubiła, gdy jej mąż znikał bez powiadomienia. Wszystko wynikało ze strachu o jego życie, a to wszystko od czasu feralnego wypadku jej najlepszej przyjaciółki.

Sakura

To imię krążyło mu po głowie i nie chciało odejść. Czy obwiniał samego siebie? Sam nie wiedział, jednak ich znajomi nie odpuszczali i na każdym możliwym kroku powtarzali, że to jego wina. Pokręcił głową, odpychając od siebie myśli, które według niego były zbędne i niechciane. Przecież jest Uchiha. Nie ma uczuć, więc tym bardziej nie posiada czegoś takiego jak wyrzuty sumienia.

Zbierał puste butelki i puszki do foliowego worka, kiedy natrafił na jedno zdjęcie, stojące na szafce obok telewizora. Była na nim cała ich paczka. ONA też tam była. Uśmiechała się na swój nieśmiały i wyjątkowy sposób. Tak mała rzecz, a zawsze powodowała dziwny mętlik w głowie. Szybkim ruchem obrócił ramkę. Nie chciał na to patrzeć. Zielonooka była kimś wyjątkowym, kto wywracał jego życie do góry nogami wiele razy. Dziewczyna, która pojawiła się w jego życiu w dzieciństwie. Kiedyś się przyjaźnili, później to uczucie zaczęło się psuć. Wmawiał sobie, że to dla jej dobra. Widywali się w szkole, a po jej ukończeniu tylko wtedy, kiedy wychodzili całą grupą. Ranił ją na każdym kroku, powtarzając jak jest irytująca. Nie był świadomy, jak bardzo niszczył jej serce. Zawsze była wyjątkowo krucha. Do tej pory pamiętał jak wraz z Naruto opiekował się nią. Robił to nawet kiedy ona o tym nie wiedziała. Kiedy wszyscy zarzucali mu wyjątkową oschłość kierowaną w jej stronę. Nie wiedzieli jednak, co jest jej powodem. Że przez ten cały czas bronił ją przed samym sobą i konsekwencjami, jakie za sobą ciągnie. Wypadek wszystko przekreślił, a przecież miało być dobrze. Obiecywali…

Rozmyślenia przerwał mu dźwięk dzwonka. Sięgnął do kieszeni, wyciągając z niej komórkę. Nie patrząc na wyświetlacz odebrał połączenie.

-Jedziemy do szpitala! Wybudziła się! – zamurowało go. Czy to była prawda? Szok nie pozwalał mu otworzyć ust. –Sasuke?! Sasuke!

***

Z zamkniętymi oczami leżę w bezruchu. Wyobrażam sobie, co mogło dziać się dalej po tamtym upadku z górki. Nie byłam mocno ranna, ale ciekawość zżerała mnie od środka i powodowała, że musiałam dowiedzieć się czegoś więcej. To chyba naturalne? Dociekliwość i chęć poznania prawdy.

Poczułam ukłucie w ręce, zaraz po tym coś ciepłego rozlało się po moim wnętrzu. Momentalnie poruszyłam ręką i ze zdziwieniem stwierdziłam, że byłam w stanie przyciągnąć ją do siebie. Nic mnie nie blokowało. Nieśmiało i z lekką obawą podniosłam drugą.

Zdziwienie

Tylko to właściwie czuję. Powoli podnoszę się do siadu. Każdy ruch sprawia mi ból, który promieniuje. To kolejny dowód na to, że nie umarłam. Że jestem, czuję, żyję i utknęłam w jakiejś przestrzeni. Podciągam kolana do siebie. Strach znów obezwładnia mój umysł. Nie wiem, co się dzieje, ale mam złe przeczucia. W głowie wyje alarm, który nie chce się wyłączyć. Spotęgował się, kiedy oślepiło mnie światło.

Opierając się o ziemię, wstałam. Pojawiło się tak nagle… Mam iść w jego stronę?

Zaryzykuję

Nie mogę się wahać. Nogi same idą, choć z pewnym ociąganiem. Zbyt długo leżałam. Zakrywam twarz dłonią, ale nie przerywam chodu. Pochłania mnie biel.

Wybaczcie zwłokę. Początkowo mój komputer postanowił usunąć notkę wraz z Wordem, później miałam problemy z Blogspotem. Postaram się, aby więcej nie było takich przerw.